Zucht in, zucht uit: verwasemend. Verzacht, verzucht: verademend. En zuigend aan de ijle lucht – verzoeken aan de verre vlucht van wellende zonnetranen. Die niet en nooit de diepte willen weten. De diepte onder dag en gras. Verborgen onder rottend was. De zoete zalige zolder, van zonder meer aardedonker holte. Wat zorgeloze zevende wereld van…
All posts in Proza
Het verloren kind
Het kind kroop langzaam de donkere mijnschacht in, met een lichaam als een spin. Eerst kwamen de tengere armpjes, breekbaar en toch taai als halmen van groen gras. Dan kwamen de gespierde beentjes, dun en toch ook stevig, als een lichtstraal van hoop in een donkere barak. Tussen beide zweefde het lichaampje, met ribbels in…
Een mens in de regen
De klok tikte dat het zinloos was. Zinloos om nog op te staan. Zinloos om te blijven zitten. Zinloos om de schoenen aan te doen om tegen de hoeken van de wereld te gaan schoppen dat ze rond moesten worden. De klok tikte dat het allemaal eindelijk helemaal geen zin meer had. Maar de koffie…
Witte Jurkjes
En de zomerzon stond hoog aan de hemel en scheen heet op het rode zand. En het gras ruiste rond haar benen en de wind blies door haar haar. En haar vader was achter het huis, en haar moeder was in het huis en zelf was ze voor het huis. Ze liep door het hoge…