All posts by Myrdhin

Als we hier afscheid nemen Nu de dagen donkeren Is het omdat ik nog zo lang Met jou op pad wou zijn Jou bijblijven tot de waterkant Zo dicht mogelijk bij de over- Zij waar alle pijn verdwijnt En de zachte slaap ontwaakt Als herfstbladeren hier vallen Dwarrelen ze dan elders op? Als knoppen oker,…

Herfst lijnt langs mijn glas Last duizend paden samen Legt leed en liefde bloot Het zijn de sporen van Mijn niet meer natte wangen Mijn keel dit droge vogelnest Dit zijn de kussen van Mijn lieve rustgedachten Het sussen van het bladgeruis Het is mijn lief haar lied Dat een beek weeft tussen De eiken…

To raise this place from naught Is to break this place apart Bricks to bricks, dust to dust Of dust more than enough But what of tangibility, Within these transient walls Is this a dream of dust, Or a vision of hard clay? I wander without sight I tug on strings of light To believe…

Day dawns meaningless Have words some meaning still? If not, then teach me new ones For the sun on the water And other simple songs Every start is uphill But it is the road which counts The one less traveled by But really all the same Still there is gold somewhere In the thick of…

wat verslaap ik mijn gedachten die smachten naar meer dan dit naar echte plannen hard als de kei op mijn tong ik proef alle ruwe hoeken ik lispel ertegenaan mijn verlies mijn volharding maar het gewicht rolt terug als dat verhaal van sisyphus als keien en retoriek als mijn grafsluitsteen maar ik probeer en het…

onder de groene verf langs het water heb ik net mijn heimat diep begraven waar bakstenen herfst en rotte bladeren impressies van hemel hebben gevangen een archeoloog vond hier indrukken van ons de schilder, de dichter, de archeoloog, de lucht onder de brug die oevers verbindt liggen we ongestorven veenlijken die sporen achterlieten

we beginnen allemaal te lopen terwijl er altijd treinen zullen zijn terwijl we niet weten dat er altijd treinen zullen zijn maar het niet daarom is dat we altijd blijven lopen terwijl we niet weten of er plaats zal zijn als het druk is lopen we toch terwijl we weten dat er plaats zal zijn…

als een filter vouw ik de tijd tot nu en toen met hun zijden raken en wij weer samen aan de keukentafel praten ik zet twee kopjes in de chemex die ik pas kreeg schenk ze in origamivorm en vouw er één voor jou die nu wel toen zal blijven we zitten op dit witte…

wanneer het koud wordt je weer naar hart op hart leven gelokt wil je weer rusten op de warmte van haar vel dat naar huis ruikt verspil je tijd in elkaars nutteloosheid gemeten in armlengtes zoals kunst onpraktisch is maar noodzakelijk zijn wij  

zoals nog een trein vertrekt later dan verwacht vroeger dan je zelf dacht maar het is goed zoals je weer een jaar langer bent die herinneringen die je meeneemt gevoelens die je grenzen lijnen kennis als profielen verankert je verbeelding maar ondersteunt je dromen zoals elk jaar je silhouet wat meer uitslijt bij machte van…

het is 1 september en de dromen grenzen met hun plooirand weer aan sluimerende spanningen de oude randen op de muur ontvangen angstig of verlangend nieuwe kaders rond goed ingelopen wegen de trein zet zichzelf en alle jonge personages weer op het spoor van hun roman hij gaat over school en vrienden gevoelens en conflicten…

lijn—leemte wendepunkt. zoeken stilte verder kunt (houten boog) sereniteit buigzaam [kader] denkbaarheid – gedachten lijnen – leven wat … zinspelen met ruimte evenwicht in tijd_  

Man verdacht van moedeloosheid Nu alvast beroofd van vrijheid Want mag buur bedreigen Vrouw vervult van vragen Nu vermoedelijk verwijderd Want verdacht van angsten Kind getergd door geesten Nu klinisch doodgezwegen, want Durft mogelijks divergeren Dichter doof voor zwijgen, schrijft Uit stemmen straks een plek Waar doden mogen leven  

Ik zit naast een trein, achterop en reis mee We zijn in beweging, naar ergens misschien Stoppen onszelf in het woord wat vertraging Stappen wel af langs een rand ergens later.

Een kwestie van alles op een rijtje zetten Het wel en het wee Het voor en het tegen Met woorden die we Van anderen hebben gekregen Het is een kwestie van bezinken En laten zinken Als truukje tegen het Stilletjes verdrinken Buiten beschouwing Kwestie dat je je hart nog voelt Dat het klopt en doet…

Wat zachtjes nieuwe dichters vinden van wat fijne frisse woorden voor de oude dingen voor onze nieuwe zinnen voor tijdens het wachten op het ontborgene verbergen verdrongen liedjes zingen

Vandaag beginnen ab ovo Bewust zijn op de trein Die zwaluw registreren Aalter laten zijn Ik schrijf in mijn agenda Geslepen kleine strijd Bladruimte voor pauze Stelen van de tijd

Een tonalistisch getinte Zonsopgang Een dame die breit Met één naald Velden vormen woorden Wilgen vormen wei Snelheid van het Stevenen Kraken van de  Trein Morgen zoekt zijn ritme In doordeweeks refrein

Het is met onze eigen stilte Dat we ons de mond snoeren Het is onder ons eigen zwijgen Dat we onze nood begraven Het is op eigen schuld Dat we onze hoop doen varen

Wie wenst Op wakker ruggen Nog Gestommel fronsen Nog De sluiten luiken Ochtend Wie leest De wensen bloesems Dan De rustig wachten Dan Gesloten ogen Open Wie durft Zonder sneller wandelen Van Denken zonder sterven Van Stille hese lijsterlong En even Wezen.

Wandel water Zachtjes later Perseïden zonde Blinde regen Nachte wegen Meteorensponde

Soms stoten zich gedachten Aan laaghangende woorden Als doorgangen die schreeuwen: Niet voor lange mensen Of giraffes. In het bijzonder bij een nieuw contact Of wanneer het hoofd bij gedachtegang Gebogen was, zo ‘t hoort. Maar te vroeg opgeheven. Een stijlfout van formaat De spiegel van het blad Is soms ordelijker dan Het klad dat…

A small child is all Alone in the mining shaft Searching something rare Our phone is paid for by us The cobalt is bought with blood

Ik hou van haar gedachten Als zomerrozen op een veld Van zon en lichtspelvlekken Een edelhart’s gewei met Zachte groene knoppen, die Blauwe bloesems bloeien Heerlijk hemelleven, en Lichtend lenteland Kussen zacht mijn lippen Strelen weg de doornen Van mijn bebraamde ziel Dat zachte druppels bloed In rode bloemen vallen Spreidend als het leed Dat…

And now I start again For guilt and conscience’s sake And so I start again In misery’s dark wake I swear I will start over And change what was before I’ll burn my leaden feathers Till limb and bone are sore But after I’ll be free again And soar through sky and cloud Know that…

Poëzie is Woorden en Ongewone zinseindes Poëzie is Een blank blad En zwarte letters Poëzie is Garamond In tekstverwerker

Ik schreeuw Vermoeid Verwonderd Van zuiver glazen kooi Ik zie Verzucht Vermonding Van zee en Zullen zijn Ik breek en barst Mijn woordspraak Volledig glazen kooi Ik spreek en wil Verwoording Van leven voor Het tij

Is beeld het nieuwe woord het waarheid en het leven Onder poëzie als de bloemen op de versplintering kunnen we niet vooruitgang vangen Gütenberg was bij tijd ook nieuwigheid en is versplintering ooit nieuw of niet verzonden Woord heeft al lang niet meer bereik dan nu Global village Licht op autoloze zondags nacht besloten

Fuck zegt al lang niet meer Choqueren. Als deze niets betekenen, Leer me dan nieuwe Want er wil Een schreeuwen van Binnen dat het mooi is dat het pijn doet dat het verwondert De stilte van een ster Die de mist Tot spreken Van heelal.

And most my words, they brush The steeply sloping edge Of nigh to almost right That slow but sure decline In darkness This is where sparrows die Like the forgotten smell Of never budded roses Grey night thoughts brush the dust Of crumbling paper tomes Wherein we read perchance The remnants of those words That…

And yet there’s more Than whirl and wind And winding up the key Than times that pass And days that die In all except our thoughts And is there more In whirling world Than winding up the key Than climbing stairs And trickling down Like light’s frail falling rays And is there more for us…

Tweeduizend jaar bijschaven En dan nog eens testen De hoek op zijn kant Het boek in de hand De pen in de aanslag Op een leven De wereld blijft maar en wij nemen Af en toe Wij zijn hier even Maar in woorden wordt Het geschiedde doorgegeven Ons antwoord verwoord Onverantwoord Vergeten is, de kaarten…

Mag ik dan nog Mezelf stem geven Ik neem wat tijd Een kopje woorden En wordt een wereld In de storm Van het leven Ik ben maar woorden En lees voorbij Ik neem maar even

Kou sluipt zacht en houdt de wacht Beslaat het gras, besluit de nacht Verzwelgt het licht En sluit de sloten Met ijs en rijp en rillingen En stil gevroren boten Ze legt haar slaap aan de wereld op Beknot onze kloppende harten Kortwiekt dromen in hun vlucht Haar doodse lijzigheid vult de lucht En de…

Zij zocht zacht De schimmen af Op zoek naar nacht Woelend onder wol Verzonken in gedachten Verdronken in een smachten Naar rust en rede Misschien wel… Naar vrede? De stilte en verstomming Onder het gips van een vermomming Diep en koud Als kalk En stilletjes het besef Dat boeien moeten breken Knarsend, krijsend breken Als…

Apelles vertrouwt zacht Met marterharen kwast Zijn doodstille gedachten Aan korrelwit papier Wat zacht Wat zegt De olie en de verf Geen woord Gefluister Een duister oppervlak Van duizend warme kleuren En dan Een enkele diepe zucht

Schijn zon, straal En streel de koude aarde warm Strijk de groene bomen goud En slaap dan pas de winter uit Maar nog niet Laat ons eerst genieten Van de laatste warmte Van een kleurpalet aan bladeren En thee Pas dan, heel gedwee Mag de winter ons over- vallen Met de laatste bladeren De eerste…

Alleen En toch verder vooruit Verder stap na stap Als muziek Die verder draagt dan Kapot gelopen zolen Die verder draagt dan jaren En strompelend door blad’ren Die achter je gevallen zijn Achter aan de tijd En verder toch Verder nog Vooruit

Kras ras Kras zacht Kras met een pen De witheid van ‘t papier Strijk uit ‘t geschreven woord Als vleugels of als veren Vlei zacht je spinsels neer Angstvallig toevertrouwd Aan wit In zwart In woorden

Silence in this tomb of old Twilight thoughts forever cold Damp and misty moss and falls Fickle light and darkened soul A swelling voice now thither calls Weary feet and ice cold mind Heart of stone but eyes so kind

Witte vlokken dwarrelen neer Als herfstblaadjes dwarrelen ze neer Met meer en meer scheren ze neer En dekken dik en diep de aarde toe Dekken als een deken de aarde moe Strelen de natuur in slaap Witte vlokken liggen stil Als jaren liggen ze stil over het land Muisstil liggen ze over het lege land…

In een donkerdiepe bladerpoel Verdronken zonder verder doel Even stilstaan bij het water Blaadjes rood en oker die daar drijven Het zand dat loopt is toch voor later Hier zal ik heel even blijven Hier is er een diepe rust Nevelsluiers weggekust De bladeren ruisen zacht Daar waar ik even dieper dacht In die waterpoel…